W roku 1911 ukończył Morski Korpus W Petersburgu. Brał udział w I Wojnie Światowej 1914-1918r. Staż oficerski odbywał na słynnym krążowniku „Aurora”. W roku 1916 przeszedł do służby w okrętach podwodnych. Tu zasłynął z zimnej krwi i odwagi ratując swoich marynarzy z zatopionego okrętu podwodnego AG – 15 i siebie, wystrzeleniem się wyrzutniami torpedowymi. Po zakończeniu wojny współorganizuje pierwszą polską Szkołę Morską w Tczewie, gdzie początkowo jest pierwszym oficerem, a od 1927 r. komendantem statku szkolnego „Lwów”. W roku 1930 przeprowadzając do stoczni duńskiej z Francji zakupiony ze składek społeczeństwa pomorskiego przyszły statek szkolny „Dar Pomorza”, w czasie ciężkiego sztormu uratował wraz z załogą statek od niechybnego zatonięcia. Przez kilka lat był jego komendantem. Pod jego dowództwem, w roku szkolnym 1934/1935 „Dar Pomorza”, jako pierwszy statek pod polską banderą, opłynął w ciągu 352 dni kulę ziemską. W roku 1939 po wkroczeniu wojsk hitlerowskich do Gdyni, kpt. ż. w. K. Maciejewicz zostaje osadzony w Stutthofie. Po zwolnieniu wyjeżdża z rodziną na Lubelszczyźnie – tu pracował jako robotnik w tartaku, pomocnik młynarza, a nawet był piwowarem.

W 1945 roku dostaje polecenie zabezpieczenia obiektów Szkoły Morskiej w Gdyni. W maju tego roku powierzono kapitanowi zarząd administracyjny i naukowy szkoły. Po przeniesieniu Wydziału Nawigacyjnego PSM do Szczecina obejmuje tu stanowisko dyrektora PSM. W roku 1953 wydział nawigacyjny postanowiono przenieść z powrotem do Gdyni. Kapitan odmówił przeniesienia. Odtąd pracuje w Polskim Rejestrze Statków, jako inspektor egzekwował przepisy z zakresu bezpieczeństwa na morzu. W roku 1962 przechodzi na emeryturę. Nadal pracuje jako konsultant w PRS-ie, jako ławnik w Izbie Morskiej, nadal zasiadał jako przewodniczący w kapitańskich komisjach egzaminacyjnych. W 1965 roku mając 75 lat – jako honorowy kapitan motorowca „Kruszwica” – odbywa rejs do Afryki Zachodniej. W 1971 brał czynny udział w uroczystościach jubileuszowych szkolnictwa morskiego w Polsce. Za swą wieloletnią pracę pedagogiczną był odznaczony szeregiem odznaczeń państwowych. Konstanty Maciejewicz zmarł w październiku 1972 roku w wieku 82 lat. Pozostał w pamięci i sercach tych, którzy go znali, jako nieustraszony żeglarz, wspaniały kapitan, wychowawca i przyjaciel młodzieży.